Mops

Rys historyczny

W historii mopsa można znaleźć różne hipotezy pochodzenia jego przodków. Najbardziej wiarygodna (wg Veldhuisa) jest teoria mówiąca o przybyciu mopsa z Chin szlakiem jedwabnym. Ta rasa, jak donoszą historycy i archeolodzy, mogła być tworzona nawet przez 1000 lat w obrębie Dworu Chińskiego. Odkrywane są szkielety mopsów w starych antycznych grobowcach z niemalże każdej dynastii. Do wojen opiumowych (XIX wiek) mopsy jak i inne chińskie miniaturowe rasy mogli posiadać tylko przedstawiciele dworu cesarskich Chin. Za hodowlę poza murami pałacu groziła kara śmierci. Te psy pozostawały przez setki lat tajemnicą zarówno dla świata, jak samych Chińczyków. Sytuację zmieniły dopiero liczne potyczki wojskowe (w tym wyżej wspomniana wojna) oraz kontakty handlowe brytyjsko-chińskie, dzięki którym Brytyjczycy weszli w posiadanie chińskich małych psów do towarzystwa. W tym okresie zaistniała moda na tego typu psy, które były w posiadaniu m.in. królowej angielskiej. XX wiek okazał się najtragiczniejszy dla mopsów. Podczas rewolucji kulturalnej w Chinach doszło z rozkazu Mao Zedonga do wybicia 90% populacji, przetrwały niemalże tylko te z miast kolonialnych (Hongkong). Od tamtej pory zaczęto w Chinach psy uważać za luksus burżuazji. Dopiero w latach 90. zniesiono zakaz posiadania ich na terenie miast, wprowadzając jako ogranicznik wysokie opłaty

Budowa

Mops posiada krępe, zwarte ciało. Wzorzec tej rasy opisuje kufę jako "krótką, tępą i kwadratową".

Szata i umaszczenie

Najczęściej spotykane umaszczenie to piaskowe z czarną maską

ale dopuszczalne jest także płowe, czarne

i srebrzyste.


Zachowanie i charakter

Pies tej rasy jest kontaktowy i towarzyski, więc źle znosi długotrwałą samotność. Wykazuje dość znaczny stopień posłuszeństwa i szybko przystosowuje się do życia w rodzinie.

Użytkowość

Mops jest typowym psem do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja

Jest dobrze przystosowany do życia w małym mieszkaniu, nie wymaga całogodzinnych spacerów na wolnym powietrzu. Ze względu na zredukowaną kufę spotyka się u tej rasy problemy z oddychaniem oraz z gałkami ocznymi (za bardzo wystającymi z czaszki).

Ważne jest częste oczyszczanie fafli mopsa, by zapobiec dość częstemu problemowi, występowania grzybicy w jego "zmarszczkach".

Popularność

W Polsce mops staje się coraz bardziej popularny ze względu na niewielkie wymagania dotyczące utrzymania i pielęgnacji.



Ciekawostki

W XVIII wieku jedno z towarzystw należących do loży masońskich założyło zakon na ziemiach niemieckich, którego symbolem stał się mops. Pies ten był postrzegany przez członków tego stowarzyszenia jako uosobienie zaufania i wierności. W 1745 roku oficjalnie powstał w Norymberdze Zakon Mopsów, do którego najczęściej należeli ewangeliccy szlachcice.

Obecnie w Chinach wartość mopsa sięga wartości rodzinnego samochodu .Tradycja zaczerpnięta z Dworu traktuje, że mopsy mogą być przekazywane jedynie jako prezent dla dobrej, lubianej, miłej osoby. Inaczej rzekomo nie posiadają duszy.

Chihuahua

Rys historyczny

Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.

Budowa

Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe 

czekoladowe

białe

piaskowe

 srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne

czarne podpalane

biało-brązowe i płowe pręgowane. Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.


Zdrowie i pielęgnacja

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna.

Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki) potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów.

Lhasa apso

Rys historyczny

Psy te z Tybetu trafiły na Wyspy dzięki brytyjskiemu pułkownikowi i urzędnikowi Baleyowi, który w 1928 roku przywiózł z sobą do rodzinnych stron kilka sztuk psów tej rasy. Lhasa apso to nazwa nadana już w Wielkiej Brytanii. Nazwa wywodzi się od stolicy Tybetu. Był ulubieńcem arystokracji w dawnym Tybecie, psy z hodowli wysyłano w prezencie do USA.

Zachowanie i charakter

Pies reprezentacyjny, do towarzystwa. Czujny, nie szczeka niepotrzebnie. W stosunku do obcych nieufny, wśród domowników jest miły, przyjazny i wesoły. Odważny, nieustępliwy i pewny siebie. Bardzo przywiązany do swojego człowieka. Jest obdarzony dużą intuicją i bywa wrogo nastawiony do innych zwierząt domowych. Chce być często niezależny.

Szata i umaszczenie


Włos długi (można obcinać do wybranej długości), o umaszczeniu dowolnym. Spotykane są także osobniki o każdej barwie włosa, od białej

po czarną 

także podpalane łaciate i pręgowane.


Utrzymanie

Bujna sierść wymaga systematycznej pielęgnacji, poza tym niewymagający. Dobrze nadaje się do trzymania w mieszkaniu, ale ceni sobie też ruch na wolnej przestrzeni.

Chow chow

Rys historyczny

Rasa chow-chow jest pochodzenia mongolskiego, znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku przez American Kennel Club. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż chow-chow’y mają długą sierść około 10 cm, posiadają również grubą skórę około 3-4 mm, a do tego są bardzo zawzięte. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu.

Szata i umaszczenie

Chow-chow’y mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorze: rudym

czarnym

białym

kremowym

niebieskim

i cynamonowym

 Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Ich gęsta i puszysta sierść powoduje grubszą i odstraszającą sylwetkę.


Zachowanie i charakter

Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie, ani do pomocy innym, bardziej wymagającym.

Zdrowie i pielęgnacja

Zarówno u osobników męskich jak i żeńskich występuje linienie. U samic tej rasy może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach.

Dalmatyńczyk

Rys historyczny

Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie. Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest czysto białe z ostro odgraniczonymi, okrągłymi czarnego

. lub wątrobianobrązowego koloru cętkami.

Pojawiają się one już u około dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe. Średnica plam wynosi 20-30 mm. Plamki na głowie, pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia powinny być mniejsze, niż na pozostałych częściach ciała. Nos psów w czarne cętki powinien być czarny, w brązowe łatki zawsze czekoladowy. Oczy psów białych w czarne cętki mogą być czarne, niebieskie lub brązowe, a psów cętkowanych brązowo-żółte lub brązowe; mogą występować też niebieskie. Sierść jest krótka, twarda, zbita i zwarta.

Zachowanie i charakter

Jest to pies odważny, czujny, zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Aktywny i towarzyski, sprawdza się jako pies rodzinny, jeśli jest odpowiednio prowadzony.

Zdrowie i pielęgnacja

Dalmatyńczyki gubią dużo włosów, w czasie linienia (na wiosnę i jesienią) istnieje konieczność wyczesywania włosa raz na dzień przez ok. 10 min. Spotykane problemy zdrowotne u tej rasy to kamica moczanowa, głuchota, młodzieńcza nefropatia, cisawica, skręt żołądka. Średnia długość życia psów tej rasy to ok. 14-17 lat.

Skye terier

Rys historyczny

Nazwa tej rasy pochodzi od wyspy Skye archipelagu Hebrydy u północno-zachodnich wybrzeży Szkocji. Przodkami skye terrierów były niskie psy długiej sierści, które na wyspie żyły od dawna. Prawdopodobnie w rozwoju tej rasy miały udział psy typu legawca, które dostały się na wyspę w wyniku rozbicia się statku Wielkiej Armady.W Edynburgu znajduje się kamienna fontanna ze statuą przedstawiającą skye terriera, znanego jako Greyfriars Bobby. Została ufundowana w 1872 przez baronową Angelię Georginę Burdett-Coutts w celu upamiętnienia psa, który po śmierci swojego pana przez niemal 14 lat mieszkał przy jego grobie.

Wygląd ogólny

Długi, niski pies o obfitej sierści. Jego długość jest równa dwukrotnej wysokości. Porusza się ze swobodą. Ma silny tułów i szczęki oraz przednie i tylne kończyny. Szyja długa o profilu lekko wygiętym. Długość psa od czubka nosa do końca ogona wynosi minimum 103 cm.

Charakter

Pełen godności, elegancki. Jest to pies jednego pana, nieufny wobec obcych, ale nigdy nie złośliwy.

Głowa

Długa i mocna. Bardziej się ceni mocną niż przesadnie długą. Mózgoczaszka średniej szerokości w tylnej części, stopniowo zwęża się ku mocnej kufie. Stop łagodny. Trufla nosa czarna. Kufa silna. Szczęka i żuchwa mocne, równej długości, zgryz nożycowy, regularny i kompletny. Oczy brązowe, najlepiej ciemnobrązowe, średniej wielkości, wąsko osadzone o pojętnym spojrzeniu. Uszy stojące lub opadające. Jeśli są stojące, mają frędzle i są nieduże. Brzeg zewnętrzny jest prosty, a wewnętrzny lekko zagina się od czubka do nasady, gdzie rozstawienie uszu jest najmniejsze. Jeżeli są opadające, są większe, opadają prosto i płasko, a ich krawędzie wewnętrzne przylegają do głowy.

Tułów

Długi i niski. Boki wydają się nieco płaskie, gdyż sierść gładko na nich przylega. Grzbiet prosty, lędźwie krótkie, klatka piersiowa nisko położona, głęboko ożebrowana. Ogon jeśli jest opuszczony, powinien w górnej części zwisać, a w dolnej być lekko zagięty. Kiedy jest uniesiony, powinien stanowić przedłużenie linii grzbietu. Ogon nie może unosić się ponad linią grzbietu ani zakręcać się do góry. Powinien być pokryty frędzlą z włosa.

Kończyny

Przednie krótkie i muskularne. Łopatki szerokie, przylegające. Nie powinno być na nich wilczych pazurów. Opuszki palców grube, pazury mocne. Kończyny tylne silne, dobrze skonstruowane i kątowane, proste, krótkie, muskularne.

Ruch

Swobodny, energiczny i płynny. Kończyny są stawiane prosto do przodu.

Okrywa włosowa

Włos dwojakiego rodzaju. Podszerstek jest krótki, przylegający, miękki i wełnisty. Włos okrywowy jest długi, twardy, prosty, płaski bez lokowatości. Na głowie sierść jest krótsza, miększa, przykrywa oczy i wierzch głowy. Uszy porośnięte frędzlami. Umaszczenie czarne,

jasno- lub ciemno-szare

płowe, kremowe z czarnymi koniuszkami włosów

Każde jednolite umaszczenie jest dozwolone z możliwym ciemniejszym nalotem. Nos i uszy czarne. Dopuszczalna jest mała, biała plamka na piersi.

Zdrowie i pielęgnacja

Jego sierść wymaga starannej i systematycznej pielęgnacji oraz okresowego strzyżenia.

Bearded collie

Rys historyczny

Rasa ta pochodzi ze Szkocji, gdzie była wykorzystywana do stróżowania i zaganiania stad owiec.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie występuje różne płowe  łupkowe, brunatne, piaskowe, błękitne, szare i brązoweniedopuszczalna jest jedynie przewaga koloru białego.Podszerstek gęsty i wełnisty, szata zewnętrzna prosta, twarda, długa i szorstka.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są bardzo inteligentne, wesołe, oddane właścicielowi i nieagresywne. Ze względu na ruchliwość psy tej rasy nadają się do uprawiania różnych dyscyplin sportowych takich jak agility czy flyball. Są wrażliwe na hałas oraz dość szczekliwe, źle znoszą samotność.
Ze względu na swoją łagodną naturę bearded collie jest idealnym psem dla tych, którzy mają małe doświadczenie w wychowywaniu psa. Posiada dużą zdolność przystosowawczą dzięki czemu będzie się dobrze czuł zarówno w mieście, jak i na wsi.

Użytkowość
Pies pasterski - sprawdza się jako opiekun stad.
Pies policyjny - pomaga przy wykrywaniu narkotyków.
Pies ratownik - w brygadach ratowniczych, poszukujących ofiar pod gruzami (np. po trzęsieniach ziemi), chwali się jego sprawność fizyczną i inteligencję.

Zdrowie i pielęgnacja

Wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść szczotkuje się parę razy w tygodniu, by uniknąć skołtunienia. Trzeba również usuwać nadmiar włosów między poduszkami palców i utrzymywać w czystości wnętrze ucha. Rasa ta jest mało podatna na choroby i niewybredna.

Jamnik

Rys ogólny
krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy,
oraz w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy,
maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe

lub czarne podpalane

Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze,wysokość w kłębie: 17 do 25 cm,
waga: waga jamnika standardowego (największej z ras jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg[1],
obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm,
przeciętna długość życia – 12 lat[2],

Charakter

Jamniki to bardzo radosne, ruchliwe psy znane ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno, dlatego maja predyspozycję do bycia dobrym psem stróżującym. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.

Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego rasy. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.

Historia

Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel.

Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".

Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła.

Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.

Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.

Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci.

Choroba kręgosłupa
Objawy
ból
niemożność ruchu
zgarbiony grzbiet
niechęć do dotyku
trudności w poruszaniu się
niepokój
piszczenie podczas chodzenia
największy ból podczas podnoszenia za klatkę piersiową i brzuch
niedowład
potykanie się i ślizganie
"chód foki"
nietrzymanie czynności fizjologicznych

Leczenie
podawanie środków przeciwbólowych
podawanie witamin z grupy B
lekkostrawna dieta
jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień
preparaty ze strychniną
nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym
szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów
zginanie i rozprostowywanie kończyn
bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap

Basset hound

Rys historyczny

Ten silny, krótkonogi pies gończy zrodził się we Francji pod koniec XVI wieku. Kształt głowy i ostrość węchu sugerują bliskie pokrewieństwo z bloodhoundem. Basset mógł powstać przez mutację w tej rasie, która spowodowała karłowatość. Na początku XIX wieku bassety udowodniły swoją przydatność dla myśliwych polujących pieszo. Chociaż powolne, z łatwością mogą być używane do polowań na zające, króliki i bażanty.

Wygląd

Oczy
Ciemne, orzechowe lub brązowe, w zależności od maści. Czerwień dolnej powieki jest ledwo widoczna.
Uszy
Osadzone poniżej poziomu oczu, długie, masywne, wiotkie, aksamitne i zawijające się do wewnątrz.
Głowa
Wysklepiona, z widocznym guzem potylicznym, kilka fałd koło brwi i obfite, ciężkie fafle.
Sierść
Gładka, krótka, przylegająca. Maść zróżnicowana.
Tułów
Szeroki, długi, prosty grzbiet. Klatka piersiowa umiarkowanie głęboka.

Kończyny

Krótkie, silne, z mocnym kośćcem. Z przodu stawy nadgarstkowe wyginają się trochę do środka, ale nie na tyle, aby się stykać. Są pofałdowane .

Ogon

Długi, silny, zwężający się i prosty, ale lekko zagięty, gdy pies się rusza.

Zachowanie i charakter

Jest z natury upartym psem myśliwskim. Zaletami jego są wytrwałość, odwaga. Jest odporny i oddany, toleruje dzieci.

Użytkowość

Pierwotnie pies tej rasy był cenionym tropowcem, często używanym do polowań na zające. Pomimo tego, że ma rodowód psa myśliwskiego, hoduje się go obecnie głównie jako psa rodzinnego.

Zdrowie i pielęgnacja

Nadaje się do małego mieszkania, o ile właściciel zapewni mu odpowiednią ilość ruchu. Rasa ta podatna jest na zapalenie spojówek. Nie wymagają częstych kąpieli i szczotkowania. Dodatkowo młode psy są podatne na okaleczenia końcówek uszu podczas chodzenia, stąd wymagają odpowiedniego ich zabezpieczenia i pielęgnacji. Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka

Ciekawostki

Bassety są znakiem rozpoznawczym japońskiego reżysera Mamoru Oshii, występują w niemal każdym jego filmie.

Chart afgański

Rys historyczny

Bardzo stara rasa psów z grupy chartów, pochodząca z gór Afganistanu. Pierwotnie używana do polowań na wilki, lisy i gazele. Powstanie rasy datuje się na czasy przed Chrystusem. Jej oryginalna nazwa w języku paszto - Tazi lub Tażi - ma prawdopodobnie związek z nazwą rosyjskiej rasy Tasy (bliskość południowej Rosji i Afganistanu przemawia za wspólnym początkiem obu ras). Uznając rasę za dobro narodowe, Afgańczycy nie zezwalali na eksport psów poza kraj - dopiero w XX wieku rasa trafiła do Europy i USA.

Rasa jest zarejestrowana od 1930 roku w AKC i CKC.

Szata i umaszczenie

Występują wszystkie kolory - według wzorca rasy niepożądane są jedynie białe znaczenia (choć bywają egzemplarze całkowicie białe)

zwłaszcza na głowie; często występuje czarna lub ciemna maska

harakterystyczne są długa grzywka na głowie i krótki ogon zwinięty przy końcu w pierścień.

Zachowanie i charakter

Niezależny pies cichy w domu, ale szybki i czynny na wolnym powietrzu, o żywym usposobieniu. Trudny do ułożenia; obecnie rzadko wykorzystywany w myślistwie, za to popularny na wystawach psów. Dzieci w domu tolerują, natomiast często dążą do dominacji nad innymi domowymi zwierzętami. Wymagają zabaw ruchowych dla "upustu" energii, lecz nie powinny być spuszczane ze smyczy na otwartym terenie (dobrym rozwiązaniem jest coursing).

Zdrowie i pielęgnacja

Długa szata wymaga starannej pielęgnacji - strzyżenia i mycia; przeciętnie czesanie szaty zajmuje godzinę dwa razy w tygodniu; szczególnej uwagi wymagają uszy i ich okolice. Większość chartów afgańskich nie jest do końca posłuszna człowiekowi. Do chorób znamiennych dla rasy zaliczyć można alergie i raka. Jak większość chartów, wrażliwe są na anestetyki.

Ciekawostki

3 sierpnia 2005 roku, koreański naukowiec Hwang Woo-Suk ogłosił, iż dokonał pierwszego udanego sklonowania psa. Klon rasy chart afgański otrzymał imię Snuppy.

Beagle

Rys historyczny

Rasa angielskich psów gończych istniejąca już w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na postawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

Wygląd

Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.

Budowa
Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
Oczy są dosyć duże, nie osadzone głęboko, ani zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
Tułów:
Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla "jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany
kolor wątrobiany koniec ogona biały

 Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor

ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe)

oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle czyli cętkowaty

Zachowanie i charakter

Wesoły i żywy, z natury niezależny, ma tendencje do włóczęgostwa. Skłonny do zabaw i tolerancyjny wobec dzieci.

Użytkowość

Pies gończy, tropowiec, posokowiec, dzikarz, do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja

Do najczęstszych problemów zdrowotnych tych psów gończych zalicza się:
problemy związane z urazami,
infekcje czy osłabienie systemu immunologicznego,
choroby będące wynikiem czynników genetycznych – tutaj rzadko i indywidualnie spotyka się choroby takie jak: padaczka, dysplazja czy dziedziczne choroby oczu. Z powodu długich, zwisających uszu, beagle są podatne na infekcje bakteryjne lub grzybicze tych okolic ciała i wymagają one starannej pielęgnacji.

Oprócz regularnego czyszczenia uszu, beagle wymagają niewiele zabiegów pielęgnacyjnych, które ograniczają się do wyczesywania sierści, okresowego kąpania i czyszczenia zębów, w celu uniknięcia osadzania się kamienia nazębnego. W przypadku psów, które prowadzą mało aktywny tryb życia – grozi im otyłość.

Golden retriever

Rys historyczny

Pomnik Szczęśliwego Psa w Warszawie, do którego pozował pies tej rasy

Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858 r. lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości - i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.

Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.

Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskim hodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.

Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 r. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.

Użytkowość

Golden retriever jest psem myśliwskim. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie - psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na przewodników niepełnosprawnych, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch - jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

Zachowanie i charakter

Psy charakteryzują się inteligencją i posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Towarzyskie potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter".

Szata, umaszczenie i budowa ciała

Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia Angielska (Europejska). Psy z tej linii mają :

jasne kremowe umaszczenie 

lub jasne złote

Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia Amerykańska. Psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.

Zdrowie i pielęgnacja

Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (ok. 2-godzinnej). Wymaga regularnego wyczesywania oraz specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu (są podatne na zapalenia).

Najczęstsze choroby
Stawy :
-Dysplazja bioder
-Dysplazja łokci
-Zapalenie wiązadeł
Oczy :
-PRA - postępujący zanik siatkówki
-Katarakta
-Dysplazja siatkówki
-Zapalenie powieki
-Dystrofia rogówki
Uszy :
-zapalenie uszu
-parwowiroza

Husky syberyjski

Rys historyczny

Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160–180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky[potrzebne źródło].

Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.

Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.

Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.

Użytkowość

Współcześnie husky syberyjski jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.

Wygląd

Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta.

Budowa
Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.

Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.

Szata i umaszczenie

Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje duża różnorodność rysunku, tzw. maski - z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi, żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.

Cavalier King Charles Spaniel

Rys historyczny

Przodkami tych psów były płochacze francuskie i hiszpańskie. W XVI wieku cavaliery cenione były we Francji głównie przez Henryka III, a później przez Ludwika XIV. W Anglii znane były w kręgach arystokracji jako psy do towarzystwa. Rasa ta znalazła uznanie wśród takich osobistości jak: Karol I i II, od którego wzięła się nazwa rasy, hodowali je także wcześniej: Henryk VIII, Elżbieta I oraz Maria Stuart.

Budowa

Głowa i czaszka: czaszka prawie płaska między uszami. Płytki stop. Długość kufy od stopu do czubka nosa około 4 cm. Nozdrza czarne, dobrze rozwinięte, bez niedopigmentowanych plam. Kufa zwężająca się. Wargi dobrze rozwinięte, ale nie obwisłe. Twarzoczaszka dobrze wypełniona pod oczami. Niepożądana jakakolwiek tendencja do wąskiej kufy (bekasi pysk).
Oczy: duże, ciemne, okrągłe lecz nie wyłupiaste, szeroko rozstawione.
Uszy: długie, wysoko osadzone, mocno opiórowane.
Pysk: szczęka i żuchwa mocne z doskonałym zgryzem nożycowym tj. górne zęby ściśle zachodzące na dolne, ustawione prostopadle do szczęki i żuchwy.
Szyja: umiarkowanej długości, nieco łukowata.
Kończyny przednie: umiarkowanie rozwinięta klatka piersiowa, dobrze kątowane łopatki, kończyny proste z umiarkowanym kośćcem.
Kończyny tylne: nogi o umiarkowanie mocnym kośćcu, dobrze kątowany staw kolanowy – bez tendencji do postawy krowiej lub sierpowatego postawienia kończyn.
Łapy: zwarte , wysklepione i mocno owłosione.
Ogon: długość ogona w proporcji do ciała, dobrze osadzony, noszony wesoło lecz nigdy zbytnio powyżej linii grzbietu.
Tułów: krótki, zwarty, dobrze ożebrowany. Grzbiet prosty.
Ruch: swobodny, elegancki z mocną akcją kończyn tylnych. Kończyny przednie oglądane z przodu i z tyłu poruszają się równolegle.

Szata i umaszczenie

Cavalier tricolor
Szata jest długa i jedwabista, zupełnie bez loków. Lekka falistość dopuszczalna. Obfite pióra. Zupełnie nie trymowana.
Uznane umaszczenia:

1. Blenheim: głęboki kasztanowo-rudy kolor łat równomiernie rozmieszczonych na perłowobiałym tle. Znaczenia na głowie symetryczne z miejscem między uszami na wysoko cenioną plamę (znaczenie) w kształcie rombu (jest to charakterystyczna cecha rasy).

2. Tricolor (trójkolorowe): czarne i białe łaty równo rozmieszczone z podpalanymi znaczeniami nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na wewnętrznej stronie kończyn i spodzie ogona. Jakiekolwiek inne kolory lub rozkład barw w najwyższym stopniu niepożądane.

3. Black and tan (czarne podpalane): kruczoczarne tło z podpalaniem nad oczami, na policzkach, wewnątrz uszu, na klatce piersiowej i pod spodem ogona. Podpalanie powinno być w żywym odcieniu. Białe znaczenia niepożądane.

4. Ruby (rubinowy): jednolity kolor głęboko czerwony. Białe znaczenia niepożądane.

Zachowanie i charakter

Żywy i wesoły, pełen wdzięku, lubiący zabawę, przywiązany do członków rodziny, pozbawiony lęku i agresji, przyjacielski. Wykazuje się zachowaniami prospołecznymi wobec psów oraz innych zwierząt domowych. Cavaliery to psy uległe, potrzebują odpowiedniej dawki ruchu.

Użytkowość

Współcześnie cavalier king charles spaniel jest hodowany w celach reprezentacyjnych. Wykorzystuje się także go w terapii chorych. Nadaje się do psich sportów tj. mini agility. Dawniej używany do polowań. Teraz jest psem głównie do towarzystwa.

Zdrowie i pielęgnacja

Regularnie należy kontrolować stan wrażliwych oczu (tendencje do obfitego łzawienia) i uszu. Wymaga częstego czesania. Sierści się nie podcina.

Ciekawostki

Odkąd w 1973 roku najpiękniejszym psem spośród wszystkich ras na prestiżowej wystawie Cruftsa został cavalier king charles spaniel, rasa ta stała się w Anglii oraz poza jej obszarem jedną z najpopularniejszych ras do towarzystwa.